Για τους ασθενείς

Η συγγενής δυσπλασία ισχίου είναι μια αναπτυξιακή πάθηση που επηρεάζει την άρθρωση του ισχίου σε νεογέννητα και βρέφη. Εμφανίζεται όταν η υποδοχή του ισχίου (κοτύλη) δεν καλύπτει πλήρως το σφαιρικό τμήμα του άνω μηριαίου οστού (κεφαλή του μηριαίου), με αποτέλεσμα την αστάθεια και πιθανή εξάρθρωση της άρθρωσης του ισχίου.

Συμπτώματα
•Περιορισμένο εύρος κίνησης στην άρθρωση του ισχίου
•Ασυμμετρία στις πτυχές του δέρματος στους μηρούς ή τους γλουτούς
•Το ένα πόδι φαίνεται πιο κοντό από το άλλο
•Διάφοροι ήχοι στην άρθρωση του ισχίου
•Δυσκολία στο άνοιγμα των ποδιών

Διάγνωση
Η συγγενής δυσπλασία ισχίου συχνά διαγιγνώσκεται μέσω φυσικής εξέτασης από έναν γιατρό, ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια των συνήθων ελέγχων για την καλή υγεία του μωρού. Μπορούν να πραγματοποιηθούν πρόσθετες διαγνωστικές εξετάσεις όπως υπερηχογράφημα ή ακτινογραφία για να επιβεβαιωθεί η διάγνωση και να εκτιμηθεί η σοβαρότητα της πάθησης.

Θεραπεία
Η έγκαιρη ανίχνευση και παρέμβαση είναι ζωτικής σημασίας για την αποτελεσματική διαχείριση της συγγενούς δυσπλασίας του ισχίου. Οι επιλογές θεραπείας μπορεί να περιλαμβάνουν:
1.Ζώνη Pavlik: Για βρέφη ηλικίας κάτω των έξι μηνών με ήπια έως μέτρια δυσπλασία ισχίου, μπορεί να χρησιμοποιηθεί μια ζώνη Pavlik για την απαλή επανατοποθέτηση της άρθρωσης του ισχίου και την υποβοήθηση της σωστής ευθυγράμμισης.
2.Νάρθηκας: Σε περιπτώσεις όπου η ζώνη Pavlik δεν είναι κατάλληλη ή αποτελεσματική, μπορεί να συνταγογραφηθεί ένας νάρθηκας γνωστός ως νάρθηκας απαγωγής ισχίου για τη διατήρηση της άρθρωσης του ισχίου στη σωστή θέση.
3.Κλειστή ανάταξη: Για πιο σοβαρές περιπτώσεις ή όταν τα συντηρητικά μέτρα είναι ανεπιτυχή, μπορεί να πραγματοποιηθεί μια επέμβαση κλειστής ανάταξης υπό αναισθησία για χειροκίνητη επανατοποθέτηση της άρθρωσης του ισχίου.
4.Χειρουργική επέμβαση: Σε ορισμένες περιπτώσεις, χειρουργικές επεμβάσεις όπως ανοιχτή ανάταξη ή οστεοτομία μπορεί να είναι απαραίτητες για τη διόρθωση της δυσπλασίας του ισχίου, ιδιαίτερα εάν διαγνωστεί αργότερα στην παιδική ηλικία ή κατά την εφηβεία. Η πιο καινοτόμος μέθοδος συνίσταται στον τρισδιάστατο προεγχειρητικό σχεδιασμό βάσει αξονικής τομογραφίας και στην κατασκευή τρισδιάστατων οστικών μοντέλων και οδηγών κοπής ειδικά για τον ασθενή, προκειμένου να επιτευχθεί η βέλτιστη ευθυγράμμιση της οστεοτομίας.

Συμπέρασμα
Η συγγενής δυσπλασία του ισχίου, εάν αφεθεί χωρίς θεραπεία, μπορεί να οδηγήσει σε μακροχρόνιες επιπλοκές όπως αρθρίτιδα ισχίου και προβλήματα κινητικότητας. Ωστόσο, με την έγκαιρη διάγνωση και την κατάλληλη θεραπεία, η πρόγνωση για παιδιά με δυσπλασία ισχίου είναι γενικά ευνοϊκή. Η τακτική παρακολούθηση από τον γιατρό είναι απαραίτητη για τη διασφάλιση βέλτιστων αποτελεσμάτων και την πρόληψη μελλοντικών επιπλοκών. Εάν οι γονείς παρατηρήσουν οποιαδήποτε σημάδια ή συμπτώματα που υποδηλώνουν δυσπλασία ισχίου στο παιδί τους, θα πρέπει να αναζητήσουν αμέσως ιατρική βοήθεια για σωστή αξιολόγηση και διαχείριση.
Με την αύξηση της ευαισθητοποίησης σχετικά με τη συγγενή δυσπλασία του ισχίου και τα συμπτώματά της, μπορούμε να βοηθήσουμε να διασφαλιστεί η έγκαιρη παρέμβαση και καλύτερα αποτελέσματα για τα πάσχοντα παιδιά.

Το πόδι Charcot, επίσης γνωστό ως αρθροπάθεια Charcot, είναι μια πάθηση που χαρακτηρίζεται από προοδευτικές και καταστροφικές αλλαγές στα οστά και τις αρθρώσεις του ποδιού. Συχνά συνδέεται με περιφερική νευροπάθεια, μια κατάσταση που προκαλεί απώλεια της αίσθησης στα άκρα, ιδίως στα πόδια. Η έλλειψη αίσθησης μπορεί να οδηγήσει σε επαναλαμβανόμενο τραύμα ή τραυματισμό του ποδιού χωρίς το άτομο να το αντιλαμβάνεται.

Στο πόδι Charcot, τα οστά και οι αρθρώσεις αποδυναμώνονται και μπορεί να καταρρεύσουν, οδηγώντας σε παραμορφώσεις και αστάθεια στο πόδι. Αυτή η κατάσταση παρατηρείται συνήθως σε άτομα με διαβήτη, καθώς η νευροπάθεια που σχετίζεται με τον διαβήτη αποτελεί σημαντικό παράγοντα που συμβάλλει.

Τα σημεία και τα συμπτώματα του ποδιού Charcot μπορεί να περιλαμβάνουν πρήξιμο, ερυθρότητα και ζέστη στο προσβεβλημένο πόδι. Εάν αφεθεί χωρίς θεραπεία, το πόδι Charcot μπορεί να οδηγήσει σε σοβαρές παραμορφώσεις, έλκη, ακόμη και ακρωτηριασμό σε ορισμένες περιπτώσεις. Η έγκαιρη διάγνωση και αντιμετώπιση, που συχνά περιλαμβάνει την αποφόρτιση του ποδιού και την αντιμετώπιση των υποκείμενων αιτιών, είναι ζωτικής σημασίας για την πρόληψη περαιτέρω επιπλοκών.

Η αποκατάσταση του ποδιού Charcot μπορεί να πραγματοποιηθεί κυρίως με εσωτερική οστεοσύνθεση, εξωτερική οστεοσύνθεση ή με συνδυασμό και των δύο, γνωστό ως υβριδική οστεοσύνθεση. Δεδομένης της μοναδικής φύσης της αρθροπάθειας Charcot σε κάθε ασθενή, η θεραπευτική προσέγγιση πρέπει να είναι ιδιαίτερα εξατομικευμένη, λαμβάνοντας υπόψη διάφορους παράγοντες.

Τα εγκαύματα είναι τραυματισμοί που συμβαίνουν όταν το δέρμα και οι υποκείμενοι ιστοί εκτίθενται σε θερμότητα, χημικές ουσίες, ηλεκτρισμό, ακτινοβολία ή τριβή. Τα εγκαύματα ταξινομούνται σε διάφορους βαθμούς με βάση τη σοβαρότητά τους.

Είδη εγκαυμάτων:

1) Πρώτου βαθμού

• Αυτά τα εγκαύματα επηρεάζουν μόνο το εξωτερικό στρώμα του δέρματος (επιδερμίδα).
• Τα συμπτώματα περιλαμβάνουν ερυθρότητα, πόνο και ήπιο πρήξιμο.

2) Δευτέρου βαθμού

• Αυτά τα εγκαύματα επηρεάζουν τόσο την επιδερμίδα όσο και το υποκείμενο στρώμα του δέρματος (χόριο).
• Τα συμπτώματα περιλαμβάνουν φουσκάλες, έντονο πόνο, ερυθρότητα και πρήξιμο.

3) Τρίτου βαθμού

• Αυτά τα εγκαύματα καταστρέφουν τόσο την επιδερμίδα όσο και το χόριο, φτάνοντας μερικές φορές μέχρι τους υποκείμενους ιστούς.
• Τα συμπτώματα μπορεί να περιλαμβάνουν απανθρακωμένο δέρμα, λευκές ή μαυρισμένες περιοχές και μούδιασμα λόγω νευρικής βλάβης.

4) Τέταρτου βαθμού

• Αυτά τα εγκαύματα είναι τα πιο σοβαρά και μπορεί να επεκταθούν σε μυς, τένοντες και οστά.
• Η έκταση της βλάβης των ιστών είναι βαθιά.

Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι η θεραπεία των εγκαυμάτων μπορεί να εξαρτάται από την αιτία και τη σοβαρότητα του εγκαύματος. Συνιστάται ιατρική φροντίδα για όλα τα εγκαύματα εκτός από τα ελαφρά εγκαύματα, ιδίως για τα εγκαύματα δευτέρου βαθμού και τα πιο σοβαρά εγκαύματα.

Θεραπεία

Χρήση βιοαπορροφήσιμης μήτρας από κολλαγόνο και ελαστίνη που χρησιμοποιείται στην επούλωση πληγών και την αναγέννηση ιστών. Χρησιμοποιείται συχνά στη θεραπεία διαφόρων τύπων τραυμάτων, συμπεριλαμβανομένων των εγκαυμάτων. Παρέχει ένα ικρίωμα για την ανάπτυξη κυττάρων και βοηθά στην αναγέννηση νέων ιστών. Ωστόσο, είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι η χρήση συγκεκριμένων ιατρικών θεραπειών για εγκαύματα θα πρέπει πάντα να επιβλέπεται από εξειδικευμένους επαγγελματίες υγείας.

Η αρθροπλαστική γόνατος είναι μια χειρουργική επέμβαση που περιλαμβάνει την αφαίρεση κατεστραμμένων ή φθαρμένων τμημάτων της άρθρωσης του γόνατος και την αντικατάστασή τους με τεχνητά εμφυτεύματα. Γίνεται συνήθως όταν άλλες θεραπείες, όπως η φυσικοθεραπεία ή η φαρμακευτική αγωγή, δεν έχουν καταφέρει να ανακουφίσουν τον πόνο στο γόνατο και να βελτιώσουν την κινητικότητα.

Αιτίες: Οι πιο συνηθισμένοι λόγοι για την αρθροπλαστική γόνατος είναι:

• Οστεοαρθρίτιδα: Μια εκφυλιστική ασθένεια των αρθρώσεων που προκαλεί τη φθορά του χόνδρου στην άρθρωση του γόνατος με την πάροδο του χρόνου, οδηγώντας σε πόνο και δυσκαμψία.
• Ρευματοειδής αρθρίτιδα: Μια αυτοάνοση νόσος που προκαλεί φλεγμονή στην επιφάνεια της άρθρωσης, οδηγώντας σε πόνο και δυσκαμψία.
• Μετατραυματική αρθρίτιδα: Αρθρίτιδα που αναπτύσσεται μετά από τραυματισμό στο γόνατο, όπως κάταγμα ή ρήξη συνδέσμου.
• Άσηπτη νέκρωση: Μια κατάσταση όπου ο οστικός ιστός στο γόνατο πεθαίνει λόγω έλλειψης παροχής αίματος.

Συμπτώματα: Τα πιο κοινά συμπτώματα που μπορεί να υποδηλώνουν την ανάγκη αντικατάστασης γόνατος περιλαμβάνουν:

• Επίμονος πόνος στο γόνατο που περιορίζει τις καθημερινές δραστηριότητες
• Δυσκαμψία και πρήξιμο στην άρθρωση του γόνατος
• Δυσκολία στο περπάτημα ή στο ανέβασμα σκαλοπατιών
• Μείωση του εύρους κίνησης του γόνατος
• Παραμορφώσεις στο γόνατο, όπως ραιβότητα ή βλαισότητα

Θεραπεία: Η επέμβαση αντικατάστασης γόνατος περιλαμβάνει την αντικατάσταση των κατεστραμμένων τμημάτων της άρθρωσης του γόνατος με τεχνητά εμφυτεύματα από μέταλλο και πλαστικό. Η διαδικασία συνήθως διαρκεί 1-2 ώρες και οι περισσότεροι ασθενείς μένουν στο νοσοκομείο για μερικές ημέρες για να αναρρώσουν. Μετά το χειρουργείο, συνιστάται στους ασθενείς να ξεκουράζονται και να αυξάνουν σταδιακά τη σωματική τους δραστηριότητα με τη βοήθεια φυσιοθεραπευτή. Μπορεί να χορηγηθούν παυσίπονα και αντιφλεγμονώδη φάρμακα για τη διαχείριση της δυσφορίας και του οιδήματος.

Πρόληψη: Αν και η αντικατάσταση γόνατος δεν μπορεί να προληφθεί σε όλες τις περιπτώσεις, υπάρχουν ορισμένα μέτρα που μπορούν να βοηθήσουν στη μείωση του κινδύνου βλάβης του γόνατος και να καθυστερήσουν την ανάγκη για χειρουργική επέμβαση, όπως:

• Διατήρηση χαμηλού βάρους για μείωση του στρες στα γόνατα
• Συμμετοχή σε τακτική άσκηση χαμηλής έντασης, όπως κολύμπι ή ποδηλασία, για την ενίσχυση των μυών γύρω από την άρθρωση του γόνατος
• Αποφυγή δραστηριοτήτων υψηλής πρόσκρουσης που μπορεί να επιβαρύνουν υπερβολικά τα γόνατα
• Χρήση κατάλληλων υποδημάτων για τη στήριξη των ποδιών και των γονάτων.

Η αντικατάσταση ισχίου είναι μια χειρουργική επέμβαση που περιλαμβάνει την αφαίρεση κατεστραμμένων ή φθαρμένων τμημάτων της άρθρωσης του ισχίου και την αντικατάστασή τους με τεχνητά εμφυτεύματα. Γίνεται συνήθως όταν άλλες θεραπείες, όπως η φυσικοθεραπεία ή η φαρμακευτική αγωγή, δεν έχουν καταφέρει να ανακουφίσουν τον πόνο του ισχίου και να βελτιώσουν την κινητικότητα.

Αιτίες: Οι πιο συνηθισμένοι λόγοι για την αντικατάσταση ισχίου είναι:

• Οστεοαρθρίτιδα: Μια εκφυλιστική ασθένεια των αρθρώσεων που προκαλεί τη φθορά του χόνδρου στην άρθρωση του ισχίου με την πάροδο     του χρόνου, οδηγώντας σε πόνο και δυσκαμψία.
• Ρευματοειδής αρθρίτιδα: Μια αυτοάνοση νόσος που προκαλεί φλεγμονή στην επιφάνεια της άρθρωσης, οδηγώντας σε πόνο και δυσκαμψία.
• Άσηπτη νέκρωση: Μια κατάσταση όπου ο οστικός ιστός στην άρθρωση του ισχίου πεθαίνει λόγω έλλειψης παροχής αίματος.

Συμπτώματα: Τα πιο κοινά συμπτώματα που μπορεί να υποδηλώνουν την ανάγκη για αντικατάσταση ισχίου περιλαμβάνουν:

• Επίμονος πόνος στο ισχίο που περιορίζει τις καθημερινές δραστηριότητες
• Δυσκαμψία και οίδημα στην άρθρωση του ισχίου
• Δυσκολία στο περπάτημα ή στο ανέβασμα σκαλοπατιών
• Μείωση της κινητικότητας του ισχίου
• Παραμορφώσεις ισχίου, όπως ανισοσκελία ποδιών ή εξάρθρημα ισχίου

Θεραπεία: Η επέμβαση αντικατάστασης ισχίου περιλαμβάνει την αντικατάσταση των κατεστραμμένων τμημάτων της άρθρωσης του ισχίου με τεχνητά εμφυτεύματα από μέταλλο, πλαστικό ή κεραμικό. Η διαδικασία συνήθως διαρκεί 1-2 ώρες και οι περισσότεροι ασθενείς μένουν στο νοσοκομείο για μερικές ημέρες για να αναρρώσουν. Μετά το χειρουργείο, συνιστάται στους ασθενείς να ξεκουράζονται και να αυξάνουν σταδιακά τη σωματική τους δραστηριότητα με τη βοήθεια φυσιοθεραπευτή. Μπορεί να χορηγηθούν παυσίπονα και αντιφλεγμονώδη φάρμακα για τη διαχείριση της δυσφορίας και του οιδήματος.

Πρόληψη: Αν και η αντικατάσταση ισχίου δεν μπορεί να προληφθεί σε όλες τις περιπτώσεις, υπάρχουν ορισμένα μέτρα που μπορούν να βοηθήσουν στη μείωση του κινδύνου βλάβης του ισχίου και να καθυστερήσουν την ανάγκη για χειρουργική επέμβαση, όπως:

• Διατήρηση χαμηλού βάρους για μείωση του στρες στους γοφούς
• Συμμετοχή σε τακτική άσκηση χαμηλής έντασης, όπως κολύμπι ή ποδηλασία, για την ενίσχυση των μυών γύρω από την άρθρωση του ισχίου
• Αποφυγή δραστηριοτήτων υψηλής πρόσκρουσης που μπορεί να επιβαρύνουν υπερβολικά τους γοφούς
• Χρήση κατάλληλων υποδημάτων για τη στήριξη των ποδιών και των γοφών.

Η Ολική Αρθροπλαστική Ώμου είναι μια χειρουργική επέμβαση που περιλαμβάνει την αντικατάσταση των κατεστραμμένων ή φθαρμένων τμημάτων της άρθρωσης του ώμου με τεχνητά εξαρτήματα. Κατά τη διάρκεια της διαδικασίας, ο χειρουργός θα κάνει μια τομή στον ώμο και θα αφαιρέσει τα κατεστραμμένα μέρη της άρθρωσης, συμπεριλαμβανομένης της κεφαλής του βραχιονίου (οστό του άνω βραχίονα) και της ωμογλήνης (ωμοπλάτη). Αυτά τα μέρη αντικαθίστανται στη συνέχεια με τεχνητά εξαρτήματα κατασκευασμένα από μέταλλο, πλαστικό ή κεραμικό.

Τα οφέλη της Ολικής Αρθροπλαστικής Ώμου είναι:

• Μείωση του πόνου και της δυσκαμψίας στην άρθρωση του ώμου
• Βελτιωμένο εύρος κίνησης στην άρθρωση του ώμου
• Βελτιωμένη λειτουργία και δύναμη στους μύες του χεριού και του ώμου
• Βελτιωμένη ποιότητα ζωής και ικανότητα εκτέλεσης καθημερινών δραστηριοτήτων

Η Ολική Αρθροπλαστική Ώμου είναι μια σημαντική χειρουργική επέμβαση και απαιτεί σημαντικό χρόνο αποκατάστασης. Οι ασθενείς θα πρέπει συνήθως να υποβληθούν σε φυσικοθεραπεία και να ακολουθήσουν ένα αυστηρό πρόγραμμα αποκατάστασης για να ανακτήσουν τη δύναμη και το εύρος κίνησης στον ώμο.

Η αρθρίτιδα του ώμου είναι μια συνηθισμένη πάθηση που μπορεί να προκαλέσει πόνο, δυσκαμψία και μειωμένο εύρος κίνησης στην άρθρωση. Σε περιπτώσεις όπου οι συντηρητικές θεραπείες δεν είναι πλέον αποτελεσματικές, η Ολική Αρθροπλαστική Ώμου  μπορεί να αποτελέσει θεραπευτική επιλογή. Επίσης μπορεί να προσφέρει σημαντικά οφέλη όσον αφορά την ανακούφιση από τον πόνο και τη βελτιωμένη λειτουργικότητα.

Είναι σημαντικό να γίνουν κατανοητοί οι κίνδυνοι και τα οφέλη της επέμβασης και να υπάρξει μετεγχειρητικά συνεργασία με τους θεραπευτές για να εξασφαλιστεί ένα επιτυχές αποτέλεσμα.

Τι είναι το διαβητικό πόδι;

Διαβητικό πόδι είναι μια πάθηση που οφείλεται στον σακχαρώδη διαβήτη και προκαλείται από την διαταραχή της αιμάτωσης των άκρων, με αποτέλεσμα την δημιουργία  διαφόρων επιπλοκών όπως εξέλκωση, λοίμωξη των ιστών ή διαβητική αρτηριοπάθεια.

Ποια είναι τα συμπτώματα;

Τα βασικά συμπτώματα που θα πρέπει να ανησυχήσουν τον ασθενή είναι:

• Έλκος στο πόδι
• Πρησμένο και ερεθισμένο πόδι
• Φουσκάλες και ξηροδερμία
• Μελανιασμένο πόδι

Πώς αντιμετωπίζεται;

Η σωστή αντιμετώπιση το διαβητικού ποδιού απαιτεί την εμπλοκή ιατρών διαφόρων ειδικοτήτων, με πρωτεύοντα τον  ρόλο του αγγειοχειρουργού. Κατ’ αρχήν πρέπει να ρυθμιστεί το σάκχαρο και στη συνέχεια να αντιμετωπιστούν οι υπάρχουσες αρτηριακές βλάβες με σύγχρονες  χειρουργικές τεχνικές. Παράλληλα πρέπει να γίνεται σχολαστική αντιμετώπιση των υπαρχόντων ελκών με κατάλληλα επιθέματα και θεραπείες αρνητικής πίεσης. Η παραμέληση και η μη σωστή αντιμετώπιση ενός έλκους μπορεί να οδηγήσει στον ακρωτηριασμό του άκρου.
 

Ο βλαισός μέγας δάκτυλος ή κότσι είναι μια ανατομική ανωμαλία στο μεγάλο δάχτυλο του ποδιού. Πρόκειται για την πιο συχνή παραμόρφωση του άκρου πόδα, κατά την οποία το μεγάλο δάκτυλο  αποκλίνει από την ανατομική του θέση και στρίβει γύρω από τον άξονά του, ενώ η κεφαλή του πρώτου μεταταρσίου προβάλει  προς τα έξω δημιουργώντας το λεγόμενο κότσι, με αποτέλεσμα την ενοχλητική προστριβή του στο υπόδημα.

Η πάθηση φαίνεται ότι εμφανίζεται από κληρονομική προδιάθεση και είναι συχνότερη στις γυναίκες. Επιβαρυντικός παράγων είναι τα στενά  παπούτσια ιδιαίτερα με ψηλό τακούνι, που αναγκάζουν το μεγάλο δάκτυλο να αλλάξει την γωνία του σε σχέση τα υπόλοιπα δάκτυλα, ενώ η συνεχής πίεση και τριβή προκαλεί ερυθρότητα, πόνο και οστεόφυτα.

Στις περισσότερες περιπτώσεις το πρόβλημα αντιμετωπίζεται χειρουργικά. Ο σκοπός της επέμβασης είναι η αντιμετώπιση της παραμόρφωσης, μέσω  διορθωτικής οστεοτομίας. Αυτό σημαίνει ότι θα γίνει τομή του οστού, αλλαγή του προσανατολισμού του και συγκράτησή του στη σωστή θέση με ειδικά υλικά οστεοσύνθεσης.

Τι είναι η οστεοαρθρίτιδα;

Η οστεοαρθρίτιδα είναι μια εκφυλιστική πάθηση που επηρεάζει τις αρθρώσεις. Πλήττει κυρίως ανθρώπους μεγαλύτερων ηλικιών, ωστόσο μπορεί να προκληθεί και από κάποιον τραυματισμό. Είναι η πιο κοινή μορφή αρθρίτιδας και εκδηλώνεται σε άτομα σε όλον τον κόσμο. Είναι γνωστή και ως εκφυλιστική αρθροπάθεια.

Τι προκαλεί η οστεοαρθρίτιδα στις αρθρώσεις;

Ο οστεοαρθρίτιδα οφείλεται σε σταδιακή εκφύλιση των αρθρώσεων του σώματος. Ο χόνδρος είναι ένας ιστός που διευκολύνει την κίνηση της άρθρωσης χωρίς να υπάρχει τριβή. Αν φθαρεί εντελώς, τότε τα οστά τρίβονται μεταξύ τους και έτσι, ολόκληρη η άρθρωση υφίσταται βλάβη. Έτσι, αλλάζει το οστό , φθείρονται οι ιστοί που κρατούν ενωμένες τις αρθρώσεις και προσκολλώνται στο οστό και προκαλείται φλεγμονή στην περιοχή.

Παράγοντες κινδύνου που αυξάνουν τον κίνδυνο πρόκλησης οστεοαρθρίτιδας είναι η ηλικία, προηγούμενοι τραυματισμοί, το φύλο (στις γυναίκες είναι συχνότερο), η παχυσαρκία, η κληρονομικότητα και ορισμένα μεταβολικά νοσήματα.

Τα συμπτώματα της οστεοαρθρίτιδας;

• Πόνος
• Δυσκαμψία
• Οίδημα και φλεγμονή
• Αίσθηση ότι η άρθρωση τρίβεται
• Μειώνεται το εύρος κίνησης

Ποια είναι η θεραπεία της οστεοαρθρίτιδας

Για κάθε στάδιο της οστεοαρθρίτιδας συνιστάται διαφορετική θεραπεία με στόχο την ανακούφιση από τα συμπτώματα. Στο πρώτο στάδιο της οξείας οστεοαρθρίτιδας χορηγούνται αντιφλεγμονώδη φάρμακα και ψυχρά επιθέματα. Επίσης συνιστώνται ασκήσεις μυϊκής ενδυνάμωσης και φυσικοθεραπεία. Στο δεύτερο στάδιο εφαρμόζονται εγχύσεις υαλουρονικού και χονδροϊτίνης. Αυτές είναι ουσίες οι οποίες μειώνουν την τριβή των οστών και βοηθούν στην μερική ανάπλαση του φθαρμένου χόνδρου. Τέλος, στο τρίτο στάδιο, όταν η φθορά είναι μεγάλη, ο ασθενής υποβάλλεται σε χειρουργική επέμβαση ολικής αρθροπλαστικής.

Η εφεύρεση της ολικής αρθροπλαστικής του ισχίου αποτέλεσε την πλέον ριζοσπαστική θεραπεία στην αντιμετώπιση διαφόρων παθήσεων του ισχίου και συνέβαλε σημαντικά στη βελτίωση της ποιότητας ζωής των ασθενών , καθώς τους δίνεται η δυνατότητα να ζήσουν μια σχεδόν φυσιολογική ζωή.

Ο πρωτοπόρος χειρουργός της επέμβασης αυτής ήταν ο Sir John Charnley ο οποίος , πριν περίπου 70 χρόνια, ξεκίνησε την συστηματική αντιμετώπιση της οστεοαρθρίτιδας του ισχίου με την ολική αρθροπλαστική του ισχίου. Έτσι φτάσαμε στην σημερινή εποχή όπου ο αριθμός των πραγματοποιούμενων ολικών αρθροπλαστικών του ισχίου ξεπερνά τα 1,3 εκατομμύρια ασθενείς ανά έτος παγκοσμίως.

Η εξέλιξη της ολικής αρθροπλαστικής ισχίου πέρασε από διάφορα στάδια. Προηγήθηκε η ημιολική αρθροπλαστική, δηλαδή αντικατάσταση μόνο της κεφαλής του μηριαίου η οποία χρησιμοποιείται και σήμερα για την αντιμετώπιση των υποκεφαλικών καταγμάτων του μηριαίου οστού.

Η πρώτη απόπειρα περιγράφεται περί το 1890 όταν ο Γερμανός Gluck προχώρησε σε αντικατάσταση μηριαίας κεφαλής με σφαιρική κεφαλή από ελεφαντοστούν. Πιο πρόσφατα (1943) ο Austin- Moore τοποθέτησε μηριαία πρόθεση που καθηλωνόταν στο μηριαίο με βίδες, στο άκρο της οποίας υπήρχε σφαιρική κεφαλή. Το 1946 ο Judet στη Γαλλία κατασκεύασε μια πρόθεση που αποτελούνταν από μηριαίο στέλεχος και κεφαλή από κράμα χρωμίου-κοβαλτίου. Λίγα χρόνια αργότερα ( 1950) ο Austin-Moore τοποθέτησε τη μηριαία πρόθεση μέσα στον μηριαίο αυλό με πολύ καλύτερα μηχανικά αποτελέσματα. Το 1951 ο Mckee πραγματοποίησε ΟΑΙ η οποία χρησιμοποιούσε μηριαία πρόθεση τύπου Thompson με ενσωματωμένη κεφαλή στον μηριαίο στειλεό και μεταλλικό κυπέλιο κοτύλης με προεξοχές για σταθερή ενσφήνωση.

Ο Sir John Charnley τη δεκαετία του 1950 χρησιμοποίησε Teflon, και αντικατέστησε την μηριαία κεφαλή με ενδοπρόθεση από χάλυβα. Η σταθεροποίηση των δύο εμφυτευμάτων έγινε με χρήση βιολογικού (μεθυλμεθακρυλικού) τσιμέντου. Την ίδια περίπου τεχνική ακολούθησε και ο Ελβετός Muller. Όμως επειδή παρατηρήθηκαν κάποια προβλήματα από το τσιμέντο η έρευνα στράφηκε σε υλικά που θα σταθεροποιούνταν χωρίς τσιμέντο , με την λεγόμενη τεχνική press-fit.

Από την δεκαετία του 1980 η τάση είναι να τοποθετούνται προθέσεις χωρίς τη χρήση βιολογικού τσιμέντου. Έτσι λοιπόν σήμερα χρησιμοποιούνται μηριαίες και κοτυλιαίες προθέσεις με πορώδη επιφάνεια, ενώ το ένθετο της κοτύλης είναι είτε από πολυαιθυλένιο υψηλού μοριακού βάρους (UHMWPE) είτε από κεραμικό υλικό (AL2 O3), όπως και οι κεφαλές του μηριαίου στελέχους.

Αυτό που ακόμα εξελίσσεται είναι η τεχνική της προσπέλασης της άρθρωσης . Κυρίαρχη τάση αποτελούν οι μικρές τομές ελάχιστης επεμβατικότητας , όπως η τεχνική πρόσθιας προσπέλασης AMIS (Anterior Minimally Invasive Surgery) με την οποία αποφεύγεται ο τραυματισμός μυών και νεύρων της περιοχής , με συνέπεια την ταχύτερη αποκατάσταση του ασθενούς.

Η ολική αρθροπλαστική γόνατος είναι μια επέμβαση που έχει σαν στόχο την αποκατάσταση της κινητικότητας της άρθρωσης και την βελτίωση της λειτουργικότητας των μυών, των συνδέσμων και των υπόλοιπων μαλακών μορίων γύρω από το γόνατο. Κλινικά, στοχεύει στην μείωση του άλγους και στη βελτίωση της ποιότητας ζωής των ασθενών έπειτα από μη αποτελεσματική συντηρητική θεραπεία.

Η ολική αρθροπλαστική γόνατος δεν είναι μια μοντέρνα επέμβαση καθώς η πρώτη απόπειρα αρθροπλαστικής αναφέρεται το 1860 από τον Fergusson. Το 1890, ο Gluck πρότεινε για πρώτη φορά την πλήρη εκτομή των αρθρικών επιφανειών της άρθρωσης και την δημιουργία μίας πρόθεσης από ελεφαντόδοντο με το πρότυπο του μεντεσέ. Οι πρώτες προσπάθειες δημιουργίας μιας πρόθεσης ολικής αντικατάστασης, περίπου όπως την γνωρίζουμε και σήμερα, σημειώθηκαν στη δεκαετία του 1940 από τον Judet. Όμως ο σχεδιασμός της πρόθεσης σαν μεντεσέ επέτρεπε μόνο την κάμψη και την έκταση του γόνατος και όχι την στροφή, πράγμα που προκαλούσε χαλάρωση εξαιτίας των ισχυρών δυνάμεων που εξασκούνταν. Για να αντιμετωπιστεί αυτό το πρόβλημα της χαλάρωσης, επινοήθηκαν από τους Freeman και Swanson to 1974 οι ανεξάρτητες προθέσεις μηρού, κνήμης και επιγονατίδας με ένθετο από πολυαιθυλένιο ανάμεσα στις μεταλλικές προθέσεις , κατασκευασμένες από ανοξείδωτο χάλυβα στην αρχή ή κράμα χρωμίου-κοβαλτίου στη συνέχεια. Ήταν η πρώτη φορά που δεν αναδημιουργήθηκε το γόνατο σαν «μεντεσές», αλλά διατηρήθηκε η φυσιολογική ανατομία του, ενώ διατηρήθηκαν οι πλάγιοι σύνδεσμοι και (σε μερικές περιπτώσεις ) ο οπίσθιος χιαστός σύνδεσμος . Πρωτοπόρος ήταν και ο Insall που το 1978 μαζί με τον Burstein σχεδίασε το φημισμένο Insall- Burstein Posterior Stabilized Knee, μια πρόθεση με οπίσθια σταθεροποίηση για την υποκατάσταση του οπίσθιου χιαστού συνδέσμου.

Από τότε υπάρχει συνεχής εξέλιξη των προθέσεων καθώς η έρευνα οδήγησε σε εντυπωσιακά επιτεύγματα καθιστώντας την ολική αρθροπλαστική γόνατος σε μια απ’ τις πιο επιτυχημένες χειρουργικές επεμβάσεις σήμερα.

Μία από τις πιο σύγχρονες τεχνικές είναι και η εξατομικευμένη ολική αρθροπλαστική γόνατος. Πρόκειται για μια χειρουργική μέθοδο προσαρμοσμένη στον εκάστοτε ασθενή καθώς επιτρέπει στο χειρουργό να πραγματοποιήσει τρισδιάστατη προεγχειρητική απεικόνιση οστών και προθέσεων , με βάση τις αξονικές (ή μαγνητικές) τομογραφίες του γόνατος του ασθενούς, και στη συνέχεια να σχεδιαστούν εξατομικευμένοι οδηγοί κοπής. Επίσης η τελευταία εξέλιξη είναι η χρήση πλοήγησης με την βοήθεια υπολογιστή μέσω της οποίας ο χειρουργός επιτυγχάνει την βέλτιστη τοποθέτηση των προθέσεων.

Οι παραπάνω τεχνικές έχουν οφέλη , τόσο για τον χειρουργό όσο και για τον ασθενή καθώς μειώνονται οι διεγχειρητικές και μετεγχειρητικές επιπλοκές και βελτιώνεται η ποιότητα ζωής των ασθενών.